Een beeld zegt meer dan 1000 woorden

In de tijd van het lege blad loop ik op een egel af. Zijn snuit verschijnt in zwarte penstreken op het papier. Een lampenkap in het bos steekt zijn licht op, beschijnt het kleine diertje en doet de stekels veranderen in haren. Zwart als git en schaduwen bruin als omber. Ik koester mij in de schaduw. Het bruine niets van een gezicht voor ogen. Vage contouren laten een zweem van een glimlach zien.

De streken gaan verder, het denken voorbij. Voorbij de taal van de echte wereld? Het beeld vervaagt en vervolgt haar weg. Bloemen groeien en verdwijnen weer en toch blijven ze achter. Intens oranje oplichtend ontstaat een patroon, los en zwierig. Diep zwart dwingt een ruit in vorm, nauwkeurig en precies. De mensenhand gestuurd door de pen, het penseel. In de tijd van het lege blad bestijg ik mijn fantasie. Niet beteugeld door regels en wetten van hoe het hoort. Wat hoort een penseel? Streken geel en groen ruiken aan een transparant wit en luisteren naar contouren. Vormen in roze verdringen het groen en proberen mij te verleiden. Standvastig blijf ik staan en mijn penseel laat de verf vloeien. Ik denk te weten hoe een boom gestalte krijgt. Ik denk te weten hoe de stam groeit en ieder jaar dikker wordt. Ik denk te weten hoe de egel zich koestert in mijn gedachten over de stam.

Mijn penseel weet het beter, denkt niet te weten. Of weet mijn hand en denkt de inkt? Mijn gedachten gaan uit naar de boom en naar de kruin in diverse varianten. Ervaringen van een tekening op het blad. Het weet, ik ben argeloos in de ontmoeting met mijn eigen tekening. De mensen groeien als wezens. Ik weet hoe ze eruit zien en teken ze. Ik zie ze en dat bepaalt mijn gedachtelijn in kleur. Ieder mens wordt anders en groeit. Ik kies voor het patroon, gestreept en rinkelend. In oranje word ik wakker met jou. Ik communiceer met je als mens. Kwaak. Leven of theater? De egel kamt zijn haren en telefoneert met een kikker. En ik ben mens. In mij groeit weer een mens en nog één en nog één.

In de tijd van het gevulde blad deel ik mijn ervaringen en ga verder in mijn vlucht. 1000 woorden van gekwaak verschijnen in hokjes van wit en zwart. 1000 woorden van gekwaak verlevendigen mijn fantasie. 1000 woorden van gekwaak laten een zwaan tot leven komen, vullen mijn kledingkast en laten het blauw in de verte verdwijnen. De hond waakt over de stilte die achterblijft. Laat zijn sporen na en steekt het licht aan van mijn haren. Het glanzende zwart van honderd dagelijkse streken. De kam strijdt met het penseel om aandacht. Ik kijk ze aan, kijk in de ogen en huiver. Huiver van de gedachte aan nog meer woorden.

De zwart witte kleur van het niets heeft haar balans gevonden in iets. 500 woorden zijn genoeg om mijn gedachten over deze expositie te verwoorden.

Jonaske de Ruiter, 3 juni 2006

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden is geschreven voor de opening van een expositie van Ria Nijenhuis-Tijhuis en Hanna van Doornum in de galerie van Leonardo da Vinci te Ermelo.

De afbeelding op deze pagina is een detailfoto van een werk van Jonaske